Stuvenfleeg op´n Disch

Of ik dat verdeent heff, weet ik nich. Heff mi över disse Sook al Gedanken mookt, de Ursook von dissen Service over nich rutfinnen kunnt. Is ja keen grote Sook, en Minsch Freid to moken.

De eenzige Fleeg in uns Stuuv seet op´n Disch. Seet en Fleeg op´t Broot, denn kunn een ja överleggen, of een dat noch eten dörv. In mien linke Hand harr ik dat afbeten Stück Broot tofoten, in de rechten den Beker mit Kaffee. De Fleeg seet op´n Töller, ik joog se mit en Handbewegen weg. Jüst as ik dat daan harr, seet se op´t Broot. De Fleeg seet al op de Wust. Dat güng hen un her, mol seet se op´e Wust mol op´n Kees. Ik weih mit mien Hannen all Ogenblicke överhen un mark, mien Blootdruck güng hooch.

En Flegendootmoker harr ik nich. Mit de Hannen Flegen griepen, mutt een könen un weten: Flegen schall een von ehr Achtersiet ut angriepen, wiel se en korten Momang trüchoors fleegt un dorno eerst no vörn un in all Richten flegen köönt. Afbieten, kauen – Sluck Kaffee – Fleeg von´t Broot jagen, dat mookt Spooß. Hülp allens nix, Moord- un Dootslagsgedanken güngen in mien Kopp rundümme. Mit en Zeidung dootsloon? De dode Fleeg op de Wust? Dissen Gedanken leet ik fallen. Ik wull de Fleeg mit mien Hannen von hinnen angriepen. Mien Fingers fein tosomen hollen un lebennig griepen. De Fleeg weer slau un harr sik duukt. De Blomenvaas op´n Disch wackel.