Dirk weet sük to helpen

Dirk un Karin wohnen boben in hör Huus. Unnern is hör Bedriev. De Footböhnkosmetikerinnen komen mörgens ganz up Tied. Dann kann dat woll wesen, dat Dirk noch in´t Nüst ligg, wiel dat s´avends laat worden is, denn mennigmal sitten dor Kumpels bi hüm an Thresen, de de Weg na Huus nich finnen könt.

„Am besten weer dat“, meende Dirk, „wenn wi uns dor en neje Döör insetten leten mit en Slött, dat man van een Sied blot mit Slötel openmaken kann.“ Karin harr noch wat Bedenken. „Dann mutt man aber immer mit Slötel lopen, wenn wi beide unnern sünd. Anners kunn dat woll wesen, dat wi uns sülvst utsluten.“ Aber dor wüss Dirk ok Raad up: „Wi hangen uns hier unner in Geschäft en Ersatzslötel hen.“ He bestellde noch an de sülvge Dag en neje Döör un dat dürde ok nich lang, do wurr de inbaut. Dirk un Karin kregen elk en Slötel un een wurr in Laden verstoppt. So, nu kunnen ok de Angestellten blot noch in de Privatwohnung, wenn de Boss dat wull. Dat klappte all wunnerbar.

Anner Week harr Dirk buten to doon un sach up eenmal, dat Karin mit Hund spazieren gahn wull. He weer de Menen, dat sien Frau in de Wohnung bleev un hum later weer rinleet. Darum harr he sien Slötel nich dorbi. Karin harr aber docht, Slötel bruuk ik nich mitnehmen, ik kann ja naast mit Dirk weer na boben gahn.

He reep Karin na: „Hest du en Slötel?“ „Nee, du?“„Nee!“ „Dann musst du di de Ersatzslötel halen, wenn du na boben wullt.“„De hebb ik güstern al bruken musst!“

„Ja, un?“ „Ik hebb hum nich weer henhangen. De ligg boben in de Köken!“ „Prost Mahlzeit!“ see Karin, „dann slaap wi hier vannachts seker up Grund.“ As Karin mit de Hund torüggkweem sach see, dat de lange Ledder an Huusmüür stunn. Se leep na de anner Sied un dor satt hör Dirk boben up dat Huus un nohm nett Dackpannen dr´off. „Wenn dat man good geiht, dor sitt doch noch de Folie unner“, jammerde se.

Maak di gien Sörg“, meende Dirk, „ik hebb ok en Mest bi mi.“ Vörsichtig leeg he erst de Pannen bisied, dann sneet he en Lock in de Folie. Karin weer leep besörgt. Se dochte: „Fallt he dor dör, dann kann ik nich mal na hum hen.“

Wor Dirk aber nich andocht harr, weer, dat he nich de Slankste is. As he een Been dör dat Lock stoken harr, sach he in, dat de Dacklatten de Buuk nich dörleten. „Ik bruuk noch eben en Saag“ reep he. Gau haalde Karin de ut Schuppen un langte hum de na boben.„O wat ’n Spill“, jammerde se, wo wullt du dor blot dörkomen?“Man Dirk weer al düchtig an´t Sagen un seker üm Karin to beruhigen, fleite he ok noch de Melodie: „Steig ich den Berg hinauf, das macht mir Freude!“

Na´n Settje hörde Karin wat knacken un Dirk was verswunnen. Nu stunn se vör de dichte Döör un tövde, of he woll kweem, denn se wüss ja nich wo he runnerkomen weer un wat he sük broken harr. Dat dürde nich lang, do wurr de Döör openreten, Dirk mook een Verbeugung un see: „Bitte eintreten!“ Karin full hum vör Bliedskupp um Hals un Dirk meende: „Maak du uns man eerst en Köpke Tee, ik mutt noch eben weer up Dack un dat Lock weer dichtmaken.“