Höhnerspraak

De Buur kratz sik verlegen an´n Kopp un mark, dat se över em snacken dä. Dat kunn he marken un düütlich föhlen. Worüm snacken se över em? Dat wull he rutfinnen, over he kunn se ja nich verstohn. As de Buur dat Fudder henkippt, springt em de Hahn mit vulle Macht an´t Been un gifft em en ornlichen Slag mit´n Snovel. As he sien Böxenbeen hooch töög, leep dat Bloot al in´e Schoh. „Du snöselige Gröönsnovel hest mi düchtig en verpuult!“ De Hahn füng as so´n Sieger an to kreihen un de Höhner segen ut as lachen se em wat ut. De Buur dach: „Wat hebbt de gegen mi – wat heff ik jem daan? Ik mutt rutfinnen, wat de Bagaasch över mi snacken un denken deit.

Mit´n Kopp vull Gedanken güng he in´t Huus. Sien Fro möök em en Plooster rup un fröög: „Wo hest du dat kregen?“ As de Buur ehr dat allens vertellt harr, sä de Fro: „Den Hahn slacht man – dat gifft ´ne schöne Höhnerzoppen – wi hebbt ja ok Kunfermatschoon.“ Dor wull de Buur over nix von weten un dach: „Eersmol will ik den Hahn op de Proov stellen.“ De Hahn weer no sien Menen woll de „Anstifter“, over eerst dorno schull he sien Stroof hebben.

As de Buur an´n annern Morgen de Eier ut de Neester nehmen wull, seeg he, dat de vigeliensche Hahn op´n Wiemen seet. De Buur dach: „Wat sind dat denn för Moden? Sitt dor rüm un hett de Ogen to? De sloppt doch nich? Du wullt woll kieken, ob ik Eier von de Höhner rutkrieg un mit in´t Huus nehm. Du deist blots so, as wenn du slöppst.“ Un as de Buur mit sien Hand vörsichtig en Ei ut dat Neest nehm, seeg he, dat de Hahn sien ene Oog open möök. Dat weer de Bewies. Dat de Hahn sien Höhner ophissen un allns nahseggen dä, anstatt se to begööschen.

De Buur güng ut´n Stall un versteek sik so, dat he de Höhner sehn kunn. He tööf af un kunnerleer, wat passeer. De Hahn keem opreegt ut´n Stall un leep hiddelig na de Höhner hen. He stell sik midden in´n Höhnerhoff hen un kreih. De Hahn slöög mehrstendeels mit de Flünken, dormit wull he sien „Kampfbereitschaft signalisieren“. De Höhner versammeln sik un stünnen in´n Kring um em to. De Hahn sä: „De Buur, de us ümmer fein wat to freten gifft, nimmt jeden Dag de Eier, de ji leggt - mien leven Höhner - ut de Neester rut.“

All Höhner un de Hahn dreihen ehr´n Kopp bisiet, keken den Buur vergrellt an un opmol lachen se sik kringelig. Aver de Buur kunn disse Höhnerspraak verstohn. Wer dat en Spraak – un doch meist wahr. So is dat bi Minsch un Deert, wo een gor nich so över nadenken deit. De Buur weer platt, harr he doch mit egen Ogen un Ohren allens sehn un to hören kregen – un de Hahn kreeg keen Straaf. Dat weer doch jüst so´n Spraak, wo sik Minschen in de Welt ünnerenanner mit verstännigen.