Kinnerkram bi´n Pastor

Up´n Dörp was allens anners, jeder kennt jeden, snackt paar Wör tohoopen: cool!

Inne Stadt rennt se ananner vorbi, kennt sick nich.

Wat weer dat dor för en schönet Landleven: In Pastors Gorn plätscher een lütt Bächlein: die Feete. Sönndags weer dat de Speelplatz för uns Kinnter – hüt is dat jümmers noch so.

För so´ne lüttje Deern as mi weer dat een woahret Paradies, sowat geev dat inne Stadt nich. Un denn könn man ok noch so leckere Frücht von Busch eten: Stachelbeern, Johannisbeern, wi könn Wötteln ut de Eer trecken, affspölen in´ne Feete: lecker!

Un dat geev dat in´ne Stadt nu niemals: denn een von de Jungs sä: Wie goht mal in´ne Kark!“

De Luft was rein, denn mien Onkel un mien Tante weern inload to´n Kaffeedrinken in anner Dörp, so was dat freuer.

Ick was platt as ne Breefmark: „Dröfft ji dat denn, dat markt doch de Lü!“

„So´n Quatsch! Sün doch alle in´ne Arn up Feld!“

„Hebbt ji denn den Schlöttel?“ „Bruk wi nich!“

Wi kröpen dör en lütt Fenster anne Siet van de Kark - mit fief Görn. Un denn güng dat los.

Een van de Bengels lockt schräge Tön ut de ehrwürdige Orgel.

De annern klattert up de Kanzel un „predigt“ mit Hänn un Fööt.

All so´n Quatsch to lachen för uns lüttje „Kirchgängers“ ut de erste Bank. Wör woll jemals in´ne Kark so lacht? Ick glööv nich!

Nu wer dat denn ok mal to Enn. Wi klatterten alle dör dat lütt Fenster wer rut. Un denn güng dat wedder to´n Speelen mit alle tohoope inne Feete.

De freu sick, dat wi wer dor wörn – hett all up uns teuft!