Corona-Winter 20/21

Un twe Meisen sind ok all dor de um den Kasten rum flegt un kiekt, un eener ok al negierig dör dat Lock no binnen schielt. In de Rosenstrüker hupst een Tunkrüper rum un socht woll Lüüspuppen un de Spatzen sittn unner dat Vogelhus un pickt de verstreuten Somen op.

Wieterhin in de Weide stoht un poor Peer. Een Gnodenhof? Obens weert de wegholt un morgens sind de woller dor. Dor is Heu un wat to supen, ober meist stoht de dort un stiert up de Grund! Een arm-seliget Ollerweern un ob dat Enn toben?

Wi geit mi dat denn? Eck sitt achtern in de Stuuv vor´t Finster. Morgens mut eck pünktlich porot wen, wenn de Pflegedienst kummt. Wil eck mi noch sowiet sulben helpen kann, mut eck denn ok ober Middageten nodenken un tohop stellen. Un denn läsen, läsen, läsen, un wenn de Ogen mör wehrt: tomoken. No buten kom eck kum noch hen, wegen Schlappheit bruk eck een Rullater.

Man goot, dat eck ene grote Familie hef. De Kinner un Grotkinner kikt öfter mol rin oder telefoniert. Un ok de „LAND un FORST“, jede Week erinnert an dat vormolige Berufsleben. Insowiet geit mi dat beter at de Peer, mehn eck.

So is dat, wenn een Minsch oller ward. Un nun noch Corona. Mit Schützenvereen und Führwehr is dat nu vorbi. Wan man de Minschen woll mol woller sehn deit, steit in de Steerne. Man got, dat dat Sonndoogs in´ Fernsehn Kark wiest wart. Veele Prädigten hölpt dör de Trostlosigkeit un muntert Hart un Seele woller op. Un dat Impfen steit woll in wüte Ferne, jedenfalls süt dat so ut.

So mut eck mi woll bit to´n Sommer achter dat Finster verkrüpen, dormit eck mi nich de Krankheit an´n Hals holen do. Kik de Vogls wat to un ok de Peer blieft mi in de Kunnen.