Koornoornten in de Fötiger

An de Seßel över de Kling keum en Oort Kamm, en „Strüh“, de füng de Halmen op, dormit se nich afknicken deen. De Koornhalme, de nu in en Swaad leden, müssen noch to Garwen bunnen warrn. At Seel nöhm man en poor Koornhalme. Nu würr de Schlag anmeiht un de Peer können mit en Maschien de Dörchfahrt nutzen. Wi harrn – ganz modern – en Flögelmeiher, de von Peer trocken würr.

De Meihtechnik bestünn ut scherenlieke, dreeeckige Messer up ne Scheen, so wat bi 1,50 bet 1,80 Meter lang, de hin un her lööp, de Koornhalme füllen up en Disch, vun hier würrn de Halme von de Flögel up´n Acker schoven. De Flögel wöörn so instellt, dat se ümmer en Garwenstärk afleggen deen. Nu müssen de Garwen bunnen warrn, hierbi holpen us Froonslüüd ut de Naverschop, mehrsttiets ut Flüchtlingsfamilien.

De Peer harrn swoor to tehn an den Flügelmeiher, afsünnerlich hier up den sandigen Ackerbodden. Deshalb würr en Grasmeiher ümboet, dat heet et würr en Gatter to´n Upfangen vun de Halme achtern Meihbalken montiert. Disse Aflaag möss vun ene twete Person bedent warrn, mehrsttiets vun mien Großvadder. He seet up´n Blicksitt över dat rechte Iesenrad vun Grasmeiher un bestimm de Garwendicke. Ik möss faken de Peer stüern. Dat awarts gohende Peerd kreeg´n Muulkorf, denn könn et nich mehr na dat stahende Koorn snappen un blev beter in´e Spoor. De Aflaagmengde möss ok hier vun Hand to Garwen bunnen un na Siet leggt warrn. At Seel nöhmen de Daglöhner ne Handvull Halme. So meiten wi Runnen üm Runnen, bet allens afmeit wöör.

Dat Upstiegen kööm at neegste Arbeit na dat Meihn. Sodraad wi Schöler ne Garv dregen könen, müssen wi se to Stiegen tosammen halen. En Stieg Roggen bestünn ut 20 Garwen. Wi müssen dorbi op achten, dat de Ohren vun de Garwen nich up´n Stoppel sleppen den, wiel der Körner denn up´n Acker blieven den. Dat Upstiegen beschicken de Helpslüüd, wi Schöler harrn noch nich de Knööv för disse Arbeit. Us würr nur de Richtung vörgeven, wo de Stiegen stahn schülln. Spaß hett dat nich ümmer makt. Stoppel und Garwen kratzen an de Been, de Luft wöör mennichmal bruddig, un en kortet Gewitter dreev us in de Stiegen.Rechttiediget Ophörn geev dat ok nich faken.