Bloß Ruhe bewaohren

De I-Männekes wa´n nu all nen paor Mond inne Schaule un dat was Winter. Buten lag vandaoge ne moje Laoge Schnäi. Uppen Stunnenplaon stünn Sport un de lüttke Bande was nich mehr tau hollen; de Kinner wullen nao buten.

Ulli hae mächtig Probleme, sine Stäwels antautrecken. Dor müss dat Frollein helpen. Man dat was gor nich so äinfach, de lüttken Föite in de Stäwels tau kriegen. Nao langet Tuken un Schuben was de Junge holpen.

Man dat Ergebnis sach man wat komisch ut, de Stäwels saten annen verkehrten Faut. Rechts un links wa´n vertuschket. So künn dat nich bliewen.

Nu quellde sück dat Frollein, dat Schauwark weer vanne Föeute tau kriegen. Mit ehre heeile Kraft trok se dat Kind de Stäwels weer ut. Nu dat ganze nochmaol, bis jeden Stäwel an den richtigen Faut sat. Gott Dank, dat was schafft! 15 Kinner wachteten ungeduldig, dat ok ehr holpen wörde un de Lehrerin wull sück net ümdraien, as Ulli see, dat dat gor nich sine Stäwels bünt.

Dat Frollein hoffde, dat se nich richtig hört hae un frög de Jung, worüm he dat dann nich futt segg hae. Egaol, dat ganze weer taurügge: Unner Tuken un Schuben reet de Lehrerin dat Schauwark weer vanne Föeute.

As dat gebört was, mende Ulli, dat Mama segg hae, dat sine Stäwels tau lüttket wa´n un he nu düsse Stäwels van sin groten Bräuer drägen schull. Dat Frollein schnappde nao Luft. Dat künn ja wall nich wohr wän!

Man dat nützde nix. Se nahm ehre ganze Kraft tausammen un hülp de Junge nochmaol, de dämlichen Stäwels antautrecken.

Endlich künn dat wiedergaohn, un der Lehrerin frog den Jungen: „So, und wo sind nun deine Handschuh?“ „Mama hat sie vorn in die Stiefel gesteckt, damit ich sie nicht verliere.“